Zihnin dilinden…

Bedenimi, hislerimi, hayatımı izliyorum. Yoğun çalışmalar ya da değişikliklerin ateş yaptığı zamanlar. Yeni yaş dönümünün teması; köklenme ve serbest bırakma.

Çok yoğun hareket ettiğim zamanların ertesi ateş, burun akması ve yorgunluk olarak geliyor. Ayakta hasta. Her zaman olmasa da çoğu zaman. Üstüne bir dinlenme süreci ihtiyacı var, bunları da yaşamak için.

Sadece fiziksel mi; yoksa bedenin, hislerin, ruhun rahatlaması ile arınma hali mi, bilmem ki, kafada bilemiyorum. Hissiyat güzel ama yaşamak için bir yatak lazım, dinlenme, dinleme.

Ruhu özgür bırakma hayatı da özgür bırakma. İlla gözümden gelen impulslara inanacaksam etrafımdaki insanlara bakıyorum. İster iş yerinde, ister dans ederken istersem arayıp soranlar olsun, mekandan, zamandan bağımsız, ruhlara bakıyorum. Ay pardon yine hisse kaydım. Kalbime doğru yol alıyorum galiba. Haydi inşallah.

İnsanlar diyordum. Benim hayallerimi kuran, hatta hayallerimi yaşayan, hayatımda kolaylıkla var olan insanlar. Hiç çaba sarf etmiyorum onlarla olmak için ya da onlar da oldukları gibi varlar. Çabasızlığın keyfe, neşeye, desteğe dönüştüğü insanlar, ilişkiler. Ruhum özgür kaldıkça benzer ruhlarla bütünleşiyor. Zamanında kopup geldiği parçaları bulup bütün oluyor, güç veriyor, güven veriyor, huzur getiriyor… Arada unutsam da hatırlatıyor ;)

Yaş dönümü, yaşam dönümü, eskileri bıraktıkça yeni hisler çıkıyor, yeni sancılar da geliyor, ateşle gidiyor, hafif ağrıyla yokluyor. İzle, bu sefer farklı yollardan farklı yollarla ve belki, inşallah daha kolay geçilecek yollar açılıyor. Sevgiyle, güzellikle duam her zaman…

Kafamı taşıyamıyorum. Dün zorladı beni, durmak istiyor, çok dağılmış gibi.  O zaman onu da bırak dursun, hayata devam ettirecek bütün bir beden var, bırak o da bu sefer sadece izlesin…

Karanlıkta korkmadan…

Isımsız by Anish Kapoor at SSM

Nerden geldiğini anlamadığım bir ağlama başlıyor. Dudaklarım beraber kalmaya çalışsa da kenarlara doğru gerilebildiği kadar geriliyor. Gözyaşları ve gözyaşları da tam olması gerektiği gibi süzülmeye başladı.

Başımı tutamıyorum, küçük bir titreyişten çok daha fazlası. Sağa sola, sağa sola, sağa sola, daha da hızlandı, çok büyük hareketler gerçekleşebileceği en hızlı şekilde geçiyor birinden diğerine.

Arkadaki ses “boşluk”, “hafiflik” derken hissediyorum boşluğu tam boynumun omzuma, ensemin sırtıma bağlandığı yerde. Arkaya daha yakn. Sanki uzun zamadır her nefes alışta minik bir “çıt”la açılma ihtiyacını iletirken dünyaya artık daha büyük bir ses çıkarmaya hazır gibi. Her nefes sanki tam bu noktaya varıyor ve boğazımdan, ağzımdan, dişlerimden, hiç dudaklarıma dokunmadan kocaman bir ses ile nefes ile çıkıyor dışarıya.

Gözlerim açık, oturduğum, baktığım, olduğum yerin farkındayım, buradayım evet, başka bir dünya başka bir zaman değil. Bir hayal değil. Bir olay. Eskiden gelen, yıllardır orada kalmış, hücrelerime saklanmış, çıkmaya çalışan ama hiç o izni bulamamış sıkışıp kalmış bir olay.

Hayır hayır hayır ama acıyla değil, korkuyla. Hayır hayır hayır nefretle değil ama öfkeyle. Nefes alıyorum, derin; bedenimin merkezinde, buradayım ama o zamanda. Diyaframım gerginmiş, bilmiyordum. Çıkmayan bunca ses oradaymış, çıkıyor şimdi. Nefesimi verirken, uzun, büyük bir hava kütlesi ve rahat bir ses, uzun bir ah, “oh”la karışık. Tanıdık bir ses, bugünden gelen, benden; ne o zamandan, ne başkasından.

Kollarımı itiyor bazen bu hareket, başım. Evet başım hala titriyor, daha çok bir sallanma. Sallanıyor bir o yana bir bu yana, bakıyorum dışarıdan bazen dönüyor. Artık bedenime bağlı değil, ayrı bir organizma. Yaşıyor. Kollarımı çekiyor kendine. Atıyorlar ne varsa, ne tutuyorlarsa.

Başım hala hareketli, hiç durmayacakmışçasına. Yıllerdır hereket etmeyi beklemiş beklemiş ve şimdi içinde biriktirdiği güçle olduğu yerden kopup gidercesine.

Yine bir ağlama hissi. Yine aynı yerden, hem o birleşme ve kopuş noktası hem de merkez. Sanki iki merkez var şimdi. Biri bugünde, biri o günden gelen. İkisi birlikte kusuyorlar, kendi yöntemleriyle. Burnumdan, gözlerimden, karnımdan, boynumdan, ta ciğerlerimden çıkıyor herşey. Kocaman, geniş, derin bir karanlık ama çok hafif ve beyaz. Kocaman güzel bir karanlık. Daha içine girilecek. Başım sadece etrafa bakmak için dönüyor artık. Bu sefer merakla, yeni baştan başlayarak. Gözlerim açık. Buradayım.

niyete dair…

Kandil günlerini severim, bize bahşedilmiş armağanlar gibi hissettiriyor bana, bayram gibi, kutlamayı seviyorum. Az buçuk bilgim de vardır, öyle yetiştirildim, iyi ki… ama bugün Regaip kandili ve neden kutladığımızı bilemedim bir türlüi bir araştırmaya giriştim. İlk karşıma çıkansa “regaip” kelimesinin anlamı oldu. Şaşırdım…Tam da bugünlerde kafamı kurcalayan ve hatta beni çok mutlu eden gelişmelerin üzerine bu anlam da yine her zamanki gibi doğrı zamanda tam da olması gerektiği gibi karşıma çıktı. Bugünün mucizesi J

Bu yazıda dans var, yoga var, iş var, niyet var, umut var, şans var, zaman var, emek var, insan var yani aslında hayat var…Kelimenin anlamında bu var.

Regaib Kandili, Regâib, arapça bir kelime, “reğa-be” kökünden geliyormuş. “Reğa-be”, kelime olarak, herhangi bir şeyi istemek, arzulamak, ona karşı meyletmek ve onu elde etmek için çaba sarf etmek anlamına geliyormuş. “Reğîb” kelimesi ise, “reğabe”‘den türemiş bir isim ve kendisine rağbet edilen, arzulanan, taleb edilen şey demekmiş derken Regaib’e gidiyor. Daha detayını bu işle ilgilenen bir dilbilimciyle çalışmak isterim ama o da ayrı bir konu.

Dans ederken özellikle benim ilgilendiğim odern dans ve doğaçlamada önce bırakmayı öğretirler. Bırakabilirseniz kendinizi o bir süre sonra dansa dönüşür. Yere dokunuruz, yatarız ve belki de daha önce bedenimizin yere değmeyen kısımlarının yerle olan temasını hissederiz. Nasıl bir güç verdiğini ve aslında kendimizi ona bıraktığımız zaman bizi nasıl taşıdığını, nasıl da güvende olduğumuzu hissederiz. Hani balerinler, dansçılar bir güçle sıçrarlar havda saniyelerce belki de birkaç dönüş ,bir kaç hareket yaparak kalırlar. Nedendir o biliyor musunuz, yere öyle güçlü basarlar ki oradan aldıkları güçle o kadar yukarıya sıçrayabilir ve o kadar süre kalabilirler orada. Öyle güçlüdür, öyle güvenlidir aslında kendini bırakmak. Toprak ana derler ya, bir ana gibi hep arkamızda hep yanımızda hep destektir bize.

Bırakıştan sonra niyet gelir, bedeninin bir parçası hareket etmeye başlar, belki elin, kolun belki başın, belki sadece gözün… Bir yere gitmeyi veya kalmayı veya dönmeyi ister, seni çeker ve gidersin, kalırsın, dönersin…

Uzun süredir bırakmayı çalışıyordum zaten, o süreçte bıraktım bazı şeyleri, kişileri, fikirleri…Kontak doğaçlamada o günkü çalışmada “niyet”ti konu. E kontak adı üstünde yalnız değilsin, sen niyetini göstereceksn, eşin niyetini gösterecek bakalım o dans nereye gidecek. Benimki arkadaşımın götürdüğü yere gitti. Şaşkınlığımdan ne yapacağımı bilemedim. Vardı niyetlerim, hayallerim, neden gidememiştim ki?

Aklımda sorular vardı, ne yapmalıydı? Bir taraftan hayata devam etme kailesi, bir taraftan dans etme tutkusu, bir taraftan da öğretme olma çalışmaları ve biraz aklımda kalbimdeki birşeyler. Niyetim belliydi ama birz bulutlu. Vardı o niyete varan adımlar ama biraz engebeli. Bir hocamın Facebook’taki postunu gördüm, tam da benim niyetim için biriyle çalışmak istediğini yazmış. Olamazdı, daha da istediğim birşey kendiliğinden karşıma çıkamazdı. Niyetim belliydi ya, yavaş ya da hızlı hayat hep ordan kapılar açmaya başladı. Bıraktığım şeyler de hep iyidi benim için aslında, o zamanda onlar olmalıydı hayatımda ama ne zaman o yana baksam kapanıyordu o kapılar, hiç bakmayayım arkama diye herhalde, devam edeyim diye, korksam da, ellerim titrese de ayaklarım bazen sürüklenerek bazen koşarak gitse de bu yana gitmeliydim sanki…

Allah der ki “ayakkabının bağı çözülse bnden iste” Ne güzel değil mi? Ayakkabımın bağı çözülse niyetim onu bağlamaktır ilk olarak, ne güzel o basit işi bile Allah’tan istemek, beni o basit noktada bile gördüğünü bilmek. O’na olan güvenle eğilip bağcığı bağlamak.

Çok sevdiğim bir laf var hem dansta hem yogada kullanırız ama benim için hayatı anlatan basit bir cümle: “Yere köklenirken gökyüzüne uza!” Çok değil belki de en sevdiğim…

Yine hatırlıyorum utthita parsvakonasana pozunu çalışıyoruz bu sefer de. Ayağımın dört köşesinden yere köklenip topuğumu öyle güçlü bastım ki yere unutamıyorum bacağımdan, gövdemden kolumdan el parmak uçlarıma uzayışımı. Nasıl açılarak hafiflemiştim. Niyetim ileri gitmekti, gücümü yine yeryüzü veriyordu.

Bugünlerde üzerinde çalıştığım bir proje var. Aslında ne zamandır aklımda ama işte aklımda bir de o engeller, korkular var ya bugüne kaldı. Doğrusu buymuş ki başlayınca nasıl hızlı gidiyor çok şükür. Hep derler ya aşk böyledir zoru yoktur, kolayca oluverir kendini içinde bulursun. Öyle bir şey hayat da, doğru zaman gelince kendini içinde buluveriyorsun.

Paulo Coelho her zaman ilham verir bana, şu sözü de çıkar hep karşıma: “Hiçbir zaman pes etme. Kalbin yorulduğunda ayaklarınla yürü ama daima ilerle” Bu projede koşuyorum, koşuyoruz. Hergün olmasa da konuştuğumuz, her an olmasa da görüştüğümüz, çok ilginç şeyler paylaştığım bir arkadaşımla hem de koşuyoruz. Anlattım Pınar’a dedim, “ellerim hala titriyor”; dedi ki “Cesaret, ellerin, ayakların titrese de o adımı atmaktır.” Niyetimiz bizi bir araya böyle getirdi herhalde. Bakın sizin beraber yapacağınız işler var diyerekten hazırladı bizi bugüne.

Bugün 1 Mayıs. Bugün Regaib Kandili. Bazılarımız birini bazılarımız diğerini bazılarımız hepsini bazılarımız hiçbirini kutluyoruz. Ben ikisini de kutluyorum ve bu beraberlik benim için çok daha anlamlı. Ne kadar güzel çalışmak, emeğini kutlamak. Hep bayram olarak kutlamak dileğim. İçimdeki niyetle çalışmak, emek vermek, bu niyetle Allah’a yönelmek.

Bu yazıda dans var, yoga var, iş var, niyet var, umut var, şans var, zaman var, emek var, insan var yani aslında hayat var…Kelimenin anlamında bu var.

Yazı hem uzun hem kısa, arkasında bir ömür var…

sen iste herşey çok güzel oluurrr…cömertlik üzerine

Hayatta tıkandığınızı hissettiğiniz anda ondan cömert olmasını isteyin…

Son zamanlarda özellikle son bir haftadır sanki karnımda hatta tüm alt gövdemde kocaman bir taş var, bir mm çekemiyorum veya itemiyorum. Hani çizgi filmlerde olur ya, kedi televisyonu yutar ve aynen görürüz dışarıdan ayyynen öyle işte görüntü. Ne tesadüftür ki bedenimde bu tıkanıklık yaşanırken hayatımda da gitmeyen şeyler var, tıkanmış. Zihnim o kadar dolu ki binbir türlü düşünceyle meditasyonda bile bir düşünce yağmurunda ıslanıyorum. Bir panik hali ki bende pek sık yaşanmaz. Hiçbir çıkış yok sanki, nereye gideceğimi bilemiyorum ve hatta yolların hiçbirinde de gitmek istemiyorum. Bayağı yol ayrımında kalakaldım şaşkın şaşkın. Şekil aşağıda.

Ha bir de dolunay geliyor, ah ömrümü yedin dolunay :)

Girizgahtan sonra gelişme evresinde ise işte hayat/evren/inanış/yoga ne diyorsak (e.hepsi) onun cömertliğini düşündüm hep. Bugüne kadar beni hiç yüzüstü bırakmadı çünkü. Aklıma ne geldiyse, benim için iyi de olsa kötü olsa (görünüşte) hep başıma getirdi sağolsun ;) Ben bunu evrenin cömertliği olarak yorumluyorum, sonsuz cömertliği. E hal böyle olunca insan heyecandan çıldırıyor tabi, vuhuuu daha ne güzel şeyler gelecek o başımızaaa… Bundandır ki yoga eğitmenliği yolumdaki ilk ve de çok değerli hocam bize yoganın temeli YAMA ve NİYAMAların hangisinin bize en çok dokunduğunu sorduğunda kararım çok parlak bir şekilde ortadaydı.  CÖMERTLİK.

Kabul etmenin mücize dediğimiz ve mucizeleri somutlaştırıp gözüme soktuğunu gördükten sonra (bknz baş ağırısını nasıl yendim :)) tabi ki başıma gelenleri kabul ediyorum. Biliyorum ki hayat benim için aslında hazır ve bereketiyle bekliyor benim ona gelmemi. Hergün o kocaman göbeğime ve uterusuma bana ne getirdiklerini ya da aslında neyi bırakmak istiyorlarsa onu kabul ettiğimi söylemeye başladım. Dedik ya ne tesadüfse! bedenim ve hayat/evren/inanış/yoga ne derseniz hepsi aynı şey için direniyor, akamıyor.

Zihnim delicesine doluyken bir karar vermenin bana bir faydası olmayacağını ve hatta karar bile veremediğimi daha önceki bölümlerde öğrenmiştim neyse ki ve bedenime odaklandım. Oradaki tıkanıklık geçince biliyorum ki zihnim de ona ayak uyduracak zaten ruhum ondan sonra dayanamayıp içindeki coşkuyla şenliğe katılacak. Üretilemeyen ne varsa bir anda çarklar dönmeye başlayacak, bırakılamayan ne varsa da hayatımdan çıkıp gidecek ve yenilere yer açılacak.

Nihayet dolunayın hemen bir sonraki günü öncelikle uterusla başladık çözülmeye. Artık evden çıkıp insanlarla görüşmeye başladım. Özel bir çaba göstermesem de hesi bir şekilde beni yoga yoluna itiyor, yollardan biri olan buradaki sorularıma (bilmeden) cevaplar veriyor. Öğrencilerim ben sormadan bana geliyor ve ders istiyor. Bir taraftan yıllardır içimde kalan bir hayalim daha da yüzeye çıkmaya başlıyor. Hiçbir hayalimi detaylı bilmeyen bir arkadaşım bana farketmeden öyle bir akıl veriyor ki (Deve-Aslan pratiği yaparken bana verdiği komutlarla bana olan bakış açısını anlıyorum ve ne yalan söyleyeyim çok hoşuma gidiyor) benim kendime itiraf edemediğim şeyleri söyleyiveriyor, benim de pek içime siniyor. Deve-Aslan pratiği başka bir yazıya artık.

O da nesi karnımdaki taş da sanki bir anda erimeye başlıyor. Hayaller sıralanıyor, aşamalar kendiliğinden beliriyor ve aşılıyor.  Hani Harry Poter’ın okulunda merdivenler bir anda yer değiştirir ve yol kendiliğinden oluşur ya, aynen o manzara ve ses efektiyle :) Bu öyle bir yol ki senin bütün hayallerin gerçek olabilir diyor. Dönüş beklediğim e-postalar bir anda gelmeye başlıyor, birkaç adım daha ilerleniyor ve yürümeden hiç, yürüyen bir bandın üstünde hiç yorulmadan diğer aşamalara doğru ilerleniyor. Ben normal karnıma tekrar kavuşuyor, bu güzel havalarda kendimi sokaklara vurup, şehrin güzelliklerinin tadını çıkarıyorum. Sürekli koşmak, dans etmek istiyorum. Bu yazıyı da Satellite şarkısıyla yazıyorum, dinlerken hiç durası gelmiyor insanın, değil mi?

Velhasıl kelam, bırakmam gerekenleri bırakıp, gelenleri kabul ettiğim zaman aslında hayat bana zaten istediklerimi getiriyor. O öyle büyük, öyle cömert ki aklıma gelenden daha fazlasını yaşatıyor bana ve beni hep mücizeleriyle kendine hayran bırakmaya devam ediyor. Tüm bunları yaparken de bizden hiç bir beklentisi yok, öylece veriyor.

Son olarak da herkes için bu mucizelerin farkındalığıyle yaşamalarını istiyorum, bunun için dua ediyorum.