Tabi ki hayal kuralım, kendimi hayallerimin olmadığı bir dünyada düşünemiyorum. Ancak, hayata da açık olalım derim. Belki hayallerimizden daha güzel şeyler getiriyordur bize ;)
Ne getiriyorsa onu hak ediyoruz merak etmeyin, o kadar değerliyiz bu cömert hayatta…
Hayal et ama koşma onun peşinden, hayatın sana onu getirmesine izin ver.
————————–
Dream! Of course. I cannot imagien myself without my dreams. However, let’s be open to life because maybe it brings us better than we think ;)
Believe it or not we deserve that what it brings, we are worth to live it in that generous life.
Dream but don’t get tired to catch it, let the life make it happen for you.
Çok yoğun, kafamın ve duygularımın çok karışık ve de doğal olarak yorgun olduğum bir dönemde birisi bana “Tanrı’yı oynama” demişti., “Tanrı’yı oynama”
Hani bazen hiç beklemediğiniz bir anda bir DAANN! yaşarsınız ya. İşte o anlardan biri benim için. Tanrı olmadığım halde tanrı gibi olmaya çalışmam, herşeye yetişmek için kendimden uzaklaşmam, bedenim, zihnim ve ruhum hepsi aynı anda yorulmuşken hala kulak asmayışım. İnsanlık dışı tabiri tam olarak bunun için geçerli. Sen insansın yahu. İnsan olmanın acizliği, mükemmel olmayışı, daha doğrusu buna hakkı olması ne kadar güzel bir şey aslında. Ne yaparsan yap, içinden nasıl geliyorsa. Emin ol başkaları da sen bunu yaptığında daha huzurlu. Belki o işe yetişememen onun için de daha iyi.
Tanrı’yı dinle tabi ki bu arada. Nerde dersen aslında sende o da. Onu dinle. En güzel araç bedenini yaratmış, sen illa gözünle gör, elinle tut, kulağınla duy diye. Bedenin sana ne derse bil ki senin için o an en doğrusu, iyisi, faydalısı ne dersen de onu sana söylüyor. Lütfen, sadece bu sefer etrafını bırak ve kendine yaklaş. İzin ver seninle konuşmasına, izin ver seni özgür kılmasına.
Nasıl bir özgürlük tanrı olmamak!
———————————————
Once, when I was so overwhelmed, somebody told me that “Don’t play the God!”. “Don’t play the God!”
You know sometimes, there are “WOUWW!” moments for you. It was one of those times for me. Although I was not the God (was J), trying to behave like him, trying to catch everything but myself, my body, my mind and my soul, all were lost and tired at the same time but I didn’t hear. This is definetely not humanity. You are a human being. Weakness of a human being, imperfection, in fact having the right to be imperfect is the best. Do whatever you want, whatever comes. Be sure that people around you will be more peaceful when you are like your own self. Maybe it’s better that you cannot catch that this time.
By the way, listen the God. If you cannot be sure where he is, he is in/with you. Listen to him. He created your body as the best tool for you to hear him, see him, hold him. Whatever your body tells you is the best/most beneficial/most useful, you pick the word, for you. Pleasei just this time, leave what is around you and come closer to yourself. Let the God speak with you, let him to make you free!
Hayatta tıkandığınızı hissettiğiniz anda ondan cömert olmasını isteyin…
Son zamanlarda özellikle son bir haftadır sanki karnımda hatta tüm alt gövdemde kocaman bir taş var, bir mm çekemiyorum veya itemiyorum. Hani çizgi filmlerde olur ya, kedi televisyonu yutar ve aynen görürüz dışarıdan ayyynen öyle işte görüntü. Ne tesadüftür ki bedenimde bu tıkanıklık yaşanırken hayatımda da gitmeyen şeyler var, tıkanmış. Zihnim o kadar dolu ki binbir türlü düşünceyle meditasyonda bile bir düşünce yağmurunda ıslanıyorum. Bir panik hali ki bende pek sık yaşanmaz. Hiçbir çıkış yok sanki, nereye gideceğimi bilemiyorum ve hatta yolların hiçbirinde de gitmek istemiyorum. Bayağı yol ayrımında kalakaldım şaşkın şaşkın. Şekil aşağıda.
Ha bir de dolunay geliyor, ah ömrümü yedin dolunay :)
Girizgahtan sonra gelişme evresinde ise işte hayat/evren/inanış/yoga ne diyorsak (e.hepsi) onun cömertliğini düşündüm hep. Bugüne kadar beni hiç yüzüstü bırakmadı çünkü. Aklıma ne geldiyse, benim için iyi de olsa kötü olsa (görünüşte) hep başıma getirdi sağolsun ;) Ben bunu evrenin cömertliği olarak yorumluyorum, sonsuz cömertliği. E hal böyle olunca insan heyecandan çıldırıyor tabi, vuhuuu daha ne güzel şeyler gelecek o başımızaaa… Bundandır ki yoga eğitmenliği yolumdaki ilk ve de çok değerli hocam bize yoganın temeli YAMA ve NİYAMAların hangisinin bize en çok dokunduğunu sorduğunda kararım çok parlak bir şekilde ortadaydı. CÖMERTLİK.
Kabul etmenin mücize dediğimiz ve mucizeleri somutlaştırıp gözüme soktuğunu gördükten sonra (bknz baş ağırısını nasıl yendim :)) tabi ki başıma gelenleri kabul ediyorum. Biliyorum ki hayat benim için aslında hazır ve bereketiyle bekliyor benim ona gelmemi. Hergün o kocaman göbeğime ve uterusuma bana ne getirdiklerini ya da aslında neyi bırakmak istiyorlarsa onu kabul ettiğimi söylemeye başladım. Dedik ya ne tesadüfse! bedenim ve hayat/evren/inanış/yoga ne derseniz hepsi aynı şey için direniyor, akamıyor.
Zihnim delicesine doluyken bir karar vermenin bana bir faydası olmayacağını ve hatta karar bile veremediğimi daha önceki bölümlerde öğrenmiştim neyse ki ve bedenime odaklandım. Oradaki tıkanıklık geçince biliyorum ki zihnim de ona ayak uyduracak zaten ruhum ondan sonra dayanamayıp içindeki coşkuyla şenliğe katılacak. Üretilemeyen ne varsa bir anda çarklar dönmeye başlayacak, bırakılamayan ne varsa da hayatımdan çıkıp gidecek ve yenilere yer açılacak.
Nihayet dolunayın hemen bir sonraki günü öncelikle uterusla başladık çözülmeye. Artık evden çıkıp insanlarla görüşmeye başladım. Özel bir çaba göstermesem de hesi bir şekilde beni yoga yoluna itiyor, yollardan biri olan buradaki sorularıma (bilmeden) cevaplar veriyor. Öğrencilerim ben sormadan bana geliyor ve ders istiyor. Bir taraftan yıllardır içimde kalan bir hayalim daha da yüzeye çıkmaya başlıyor. Hiçbir hayalimi detaylı bilmeyen bir arkadaşım bana farketmeden öyle bir akıl veriyor ki (Deve-Aslan pratiği yaparken bana verdiği komutlarla bana olan bakış açısını anlıyorum ve ne yalan söyleyeyim çok hoşuma gidiyor) benim kendime itiraf edemediğim şeyleri söyleyiveriyor, benim de pek içime siniyor. Deve-Aslan pratiği başka bir yazıya artık.
O da nesi karnımdaki taş da sanki bir anda erimeye başlıyor. Hayaller sıralanıyor, aşamalar kendiliğinden beliriyor ve aşılıyor. Hani Harry Poter’ın okulunda merdivenler bir anda yer değiştirir ve yol kendiliğinden oluşur ya, aynen o manzara ve ses efektiyle :) Bu öyle bir yol ki senin bütün hayallerin gerçek olabilir diyor. Dönüş beklediğim e-postalar bir anda gelmeye başlıyor, birkaç adım daha ilerleniyor ve yürümeden hiç, yürüyen bir bandın üstünde hiç yorulmadan diğer aşamalara doğru ilerleniyor. Ben normal karnıma tekrar kavuşuyor, bu güzel havalarda kendimi sokaklara vurup, şehrin güzelliklerinin tadını çıkarıyorum. Sürekli koşmak, dans etmek istiyorum. Bu yazıyı da Satellite şarkısıyla yazıyorum, dinlerken hiç durası gelmiyor insanın, değil mi?
Velhasıl kelam, bırakmam gerekenleri bırakıp, gelenleri kabul ettiğim zaman aslında hayat bana zaten istediklerimi getiriyor. O öyle büyük, öyle cömert ki aklıma gelenden daha fazlasını yaşatıyor bana ve beni hep mücizeleriyle kendine hayran bırakmaya devam ediyor. Tüm bunları yaparken de bizden hiç bir beklentisi yok, öylece veriyor.
Son olarak da herkes için bu mucizelerin farkındalığıyle yaşamalarını istiyorum, bunun için dua ediyorum.
Belki de on yıldan daha uzun zaman olmuştu böyle bir ağrı hissetmeyeli. Aslında zaman zaman özellikle yoga yaparken boynuma dokunduğumda fark ettim boynum olduğunu. Nasıl da unutmuşum ve ne de güzelmiş aslında. Oradan bir şey geleceği belliydi ama neydi acaba derken bir gün durup dururken boynumdan başlayan ensemden geçip başıma gelen ve buradan alnıma kadar akan ve uzayan bir ağrı. O da yetmedi mideme kadar gitti ve gece hastanede bitti.
Tek gecelik bir şey sanmıştım ama nerdee peşimi bırakmadı bir türlü. Ağrı kesiciler tabi ki ağrıyı dindirmiyor bir süreliğine erteliyordu yüzleşmem gerken meseleyi.
Dün bir arkadaşıma ki o ilk gün bana bolca zaman ayırmıştı o güzel enerjisiyle başıma dokunup ağrımı dindirmek için gece en son hastaneye gitmek zorunda kaldığımızı söylediğimde bir fırsatı kaçırdığımı söyledi. Yaaa, nasıl yaniiii!
Neyse ki ağrı peşimi bırakmıyordu ya ben sanayım baş üstü duruştan sen san gelecek kaygısından, dans ediyoruz, eğleniyoruz yok bana mısın demiyor, hala orada. O zaman dedim ki bu sefer bu fırsatı kaçırmayacağım. Hiç ağrı kesici almadım. Meditasyon yaparken de yoga yaparken de yolda yürürken ya da vapurda etrafı izlerken de dedim ki “Bu ağrıyla gelen her şeyi kabul ediyorum.”, “Başımla boynumla gelen, orada olan herşeyi kabul ediyorum.”
Ve evet, ağrının yavaş yavaş nasıl azaldığını ve nasıl uzaklaştığını an be an hissettim. Ağrı gitti, zihnim rahatladı ve mutluyum şimdi (=ruh dinginliği=denge). Neyi kabul ettiğimi bilmeden, kabul ettiğimde gelen rahatlama ile buldum şimdi sebebini ve hazırım onu karşılamaya. Tüm kalbimle, ruhumla…
Bazen bilsek de birinin bize tekrar söylemesi ne kadar etkili olabiliyor ve ne kadar şanslıyım ki o kişiler var hayatımda. Var oluşlarına şükrediyorum.
Haydi canım oradan gibi geliyor değil mi uzaktan bakınca. Olsun, bir ağrınız bir acınız olursa deneyin bakalım, bir şey kaybetmezsiniz ki sadece ” kabul ediyorum” demekle ;)
mugsymind 